توی یه دشت بزرگ مترسکی خونه داشت.
کارش این بود که مواظب محصول باشه
تا یه وقت پرنده ها غارتش نکنن.
تو یکی از همین روزا یه دفه چشمش به کلاغی افتاد
که گوشه ی حصار نشسته بود و نگاش می کرد.
اخمی کرد و به خودش تکونی داد که بترسه و بره
ولی اون هنوز نشسته بود و نگاش می کرد.
تو نگاش یه چیزی بود که مترسک نمی فهمید.
تو دلش آشوب شد.نمی تونست بفهمه کلاغه چی می خواست.
شاید کمی گندم ولی...
روز های بعد باز هم کلاغ همونجا می شست و به مترسک نگاه می کرد.
حالا دیگه دیدن کلاغ واسه مترسک هم مهم بود.
یه احساسی داشت.یه احساس خاص که نمی فهمید چیه.
به خودش می گفت" مگه می شه اون......؟"
یه روز به خودش جرات داد و صداش کرد.
گفت " آهای با توام... می خوام باهات حرف بزنم."
کلاغ خندید.پر کشید و اومد رو شونه های مترسک نشست.
هنوز مترسک چیزی نپرسیده بود که کلاغ شروع کرد به حرف زدن.
از خودش گفت،از اینکه تنهاست.
از اینکه عاشق مترسکه و با دیدن اونه که زنده س.
مترسک بیچاره چیزی نمونده بود که پس بیفته.باورش نمی شد.
بالاخره یکی پیدا شده که اونو دوست داشته باشه و ازش نترسه.
عشق رو حس می کرد و این براش لذت بخش بود.
روزها می گذشت و اون دو تا با هم بودن.
کلاغ هر روز روی شونه های مترسک می نشست و براش حرف می زد،
طوری که مترسک حتی نمی فهمید کی شب می شه.
یه روز از همین روزا صدای تراکتور مزرعه دارو شنید.
کلاغ ترسید پر زد و رفت بالا.
مترسک که تازه به خودش اومده بود،
نگاهی به دورو اطرافش کرد تا وقتی مزرعه دار میاد
همه چی مرتب باشه.
که یکدفعه...از تعجب خشکش زد.
" اینجا مزرعه ی ماست؟
این همون مزرعه ی پر باریه که من مترسکش بودم؟"
باورش نمی شد از اون همه محصول حالا هیچی نمونده.
مرد مزرعه دار از راه رسید.
به زمین خالی نگاه کرد.اون هم باورش نمی شد.
نگاهش به آسمون افتاد و کلاغ رو دید که پرواز کردو رفت.
به مترسک نگاه کرد که سرش رو از خجالت پایین انداخته بود.
لبخند تلخی زد و گفت:
اون حواست رو پرت می کرد تا کلاغ های
دیگه محصول رو ببرن،"دیدی گول خوردی؟"
حالا سالهاست مترسک بیچاره گوشه ی انبار افتاده.
هر روز صبح تا شب از لا به لای چوبای دیواره ی انبار
به اسمون چشم میدوزه تا شاید یه بار دیگه اون کلاغ رو ببینه.
باورش نمیشه که عشق.....
باورش نمی شه............
